اي صاحب زمان، ما را درياب که نه چشمه‏ي آب گوارائي داريم و نه زندگي آرام.
شبهاي انتظار ما بدرازا کشيدند اي فرزند پاکان آيا شب انتظار هم فردائي دارد؟
با ديدار خودت به چشمان ما سرمه‏ي روشني بکش که نزديک است که از تاريکي غيبت چشم انسانيت نابينا شود.
اين مائيم که آماج تير مصيبتها قرار گرفته‏ايم آيا شکيبائي که خود زرهي آهنين است سودي دارد؟
چه بسا ستمگران عليه شما گرد هم آيند و جمع شما بدست دشمنانتان از هم پاشيده مي‏شود.
پس قيام کن اي که بازماندگان فدايت گردند بازماندگاني که صبر و شکيبائي آنان به پايان رسيده و مصيبتها آنان را از پاي درآورده‏اند.»