أبدال
از یاران حضرت مهدي (علیه السلام) در عصر ظهور
«أبدال» جمع «بَدِیل» یا «بَدَل» عددهاي معلوم از شایستگان و خاصان خدا [هستند] که گویند: هیچگاه زمین از آنان خالی نباشد و جهان بدیشان برپا است و آنگاه که یکی از آنان بمیرد، خداي متعال دیگري را به جاي او برانگیزد [1] تا آن شمار -که به قولی هفت و به قولی هفتاد است- همواره کامل بماند. [2]
برخی نیز گفته اند:
آنان، گروهی اند که خداوند متعال به وسیلۀ آنها دین را بر پا نگه می دارد و روزي را نازل می کند. چهل نفر از ایشان در شام و سی نفر در سایر بلاد هستند. هر گاه یکی از دنیا برود، کس دیگري همانند او به جاي او قرار می گیرد. [3]
سبب اینکه «ابدال» نامیده شده اند، همین است که چون یکی از دنیا رود، کسی مانند او جایش را می گیرد. [4]
در روایات اسلامی آمده است:
ایشان گروهی از یاران حضرت مهدي (عجل الله تعالی فرجه الشریف) در شام هستند [5] و هنگام ظهور آن حضرت، خود را به مکه رسانده با ایشان بیعت می کنند. البته در برخی روایات «ابدال» همان اوصیا معرفی شده اند.
از خالد بن هیثم فارسی نقل شده است که به امام رضا (علیه السلام) عرض کرد:
«مردم اعتقاد دارند که بر روي زمین ابدالی هستند؛ ایشان کیانند؟» حضرت فرمود: «راست می گویند. ابدال همان اوصیا هستند که خداوند متعال ایشان را بدل پیامبران قرار داد؛ وقتی که نبوّت با پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله) به پایان رسید. [6]
دربارة ویژگی این افراد گفته شده است:
آنان راهبان شب و شیران روز هستند. دل هایشان چون فولاد سخت است که میان رکن و مقام، با آخرین ذخیرة الهی حضرت مهدي (علیه السلام) بیعت می کنند. [7]