جانم به قربانت مولای من
........نوشته بودم :
بغض هایم را به آسمان سپرده ام ،
خدا به خیر کند باران امشب را ....
من که گفتم : نازت را به هر زبان خریدارم ...
این آسمان و ابرهایش ، این باران و صدای قطره هایش ...! :
برای چیست ؟
برای عاشقانه ای که ساعتی قبل برایت نوشتم !!!
برای دلربایی: به باران اشاره کرده ای ببارد تا مرا آرام کنی ....
برای دلبری، آسمان دنیا را شورانده ای تا مرا به وجد آوری ..
بیا: ببین جانِ مهدی : چه بارانی گرفته در دنیا : چه می بارد ! صدایش : قلبم را به تپش رسانده : غروب بود و کنار پنجره
بودم به یاد تو : که دیدم ابرها آمدند و به اشارتی باران بارید و تو در جانِ من ، در قلبِ من حاضر شدی ...
باران بهانه بود آقا ...
من ترا می خواهم : خودت بیا ...
باران که بارید: پرده را کشیدم و آمدم اینجا: باز هم مرا غافلگیر کردی با اشارت هایت در این دنیا ...!
چرا تو این همه در فکر منی ؟
چرا این همه حواست به من هست ؟
روسیاه تر از من دلداده ای در زمین نیست: که معشوقش اینچنین هوایش را داشته باشد ...
باز هم شرمنده ی حضورت شدم در هستی: باران چرا ؟
من به حضور تو ایمان دارم : نشانه برای چه ؟
همین دلبری هایت مرا دلبسته ی تو کرده تا بمانم به پایِ عشقت تا بیایی ...
می دانم مولاجان : هوای مرا داری تا دلم نگیرد در این زمانه:
که تمام معشوق ها دیدنی اند و زیبارو ...
و من باید ندیده ترا عاشقی کنم ...
اشارت هایت مرا بس است برای بودنت: خیالت آسوده
عشقِ من: من تا آخرین لحظه، تا آخرین نفس،
تا آخرین نگاه: منتظرت می مانم ...
دلم که فروشی نیست: به هر معشوقی بدهم و باز پس بگیرمش: دلِ شکسته به کارِ من نمی آید: من، ترا دارم و عاشقانه هایت را ...
سپاس مولاجان: از باران: از حضورت: از عشقت عزیز ...
اگر اموراتِ دنیا و اهلش، اجازه داد: باز هم به من سری بزن: دلتنگم برایت ...
باران تمام شد: اما چشمان آسمانِ تو: بارانی ست ...