احمد بن اسحاق قمی
از افراد مورد اعتماد امام عسکري (علیه السلام) و وکلاي حضرت مهدي (عجل الله تعالی فرجه الشریف)
احمد بن اسحاق قمی، بزرگ شیعیان قم و از اصحاب امام جواد، هادي و عسکري (علیهم السلام) بود. [1] او، زمان امام عسکري (علیه السلام) به دیدن حضرت صاحب الزّمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) شرفیاب شد او از وکلاي حضرت عسکري (علیه السلام) و حضرت مهدي (علیه السلام) بود. [2] در خاندان امامت از شأن و مرتبۀ والایی نیز برخوردار بود. احمد بن اسحاق گوید:
بر امام عسکري (علیه السلام) وارد شدم و خواستم از جانشین پس از وي پرسش کنم؛ او آغاز سخن کرد و فرمود:
اي احمد بن اسحاق! خداي متعال از زمان آدم (علیه السلام) زمین را خالی از حجّت نگذاشته است و تا روز قیامت نیز از حجّت خالی نخواهد گذاشت. به واسطۀ او بلا را از اهل زمین دفع می کند و باران می فرستد و برکات زمین را بیرون می آورد.»
پرسیدم: اي فرزند رسول خدا! امام و جانشین پس از شما کیست؟
حضرت شتابان برخاست و داخل خانه شد و سپس برگشت، در حالی که بر شانه اش کودکی سه ساله بود که صورتش مانند ماه شب چهارده می درخشید. پس فرمود:
«اي احمد بن اسحاق! اگر نزد خداي متعال و حجّت هاي او گرامی نبودي، این فرزندم را به تو نمی نمودم. او همنام و هم کنیه رسول خدا (صلی الله علیه و آله) است، کسی است که زمین را پر از عدل و داد می کند؛ همچنان که پر از ظلم و جور شده باشد. اي احمد بن اسحاق! مَثَل او در این امّت، مَثَل خضر و ذوالقرنین است، او غیبتی طولانی خواهد داشت که هیچ کس در آن نجات نمی یابد، مگر کسی که خداي متعال او را در اعتقاد به امامت ثابت بدارد و در دعا به تعجیل فَرَج موفّق سازد.»
پرسیدم: اي مولاي من! آیا نشانهاي هست که قلبم بدان آرام گیرد؟
آن کودك به زبان عربی فصیح به سخن در آمد و فرمود:
اَنَا بَقِیَّۀُ اللّهِ فی اَرْضِهِ وَالمُنْتَقِمِ مِنْ اَعْدائِه فَلاتَطْلُبْ أَثَراً بَعْدَ عَیْنٍ یَا أَحْمَدَ بن إِسْحَاق؛ِ من بقیت الله در زمین خدا هستم و منتقم از دشمنان اویم، اي احمد بن اسحاق! پس از مشاهده، جست وجوي نشانه مکن.
شاد و خرّم بیرون آمدم و فرداي آن روز نزد امام عسکري (علیه السلام) بازگشتم و گفتم: اي فرزند رسول خدا! شادي من به واسطۀ منّتی که بر من نهادید، بسیار است. بفرمایید آن سنّتی که از خضر و ذوالقرنین دارد چیست؟
فرمود : «اي احمد! غیبت طولانی»
اي فرزند رسول خدا! آیا غیبت او به طول خواهد انجامید؟
«به خدا سوگند! چنین است. تا به اندازه اي که بیشتر معتقدان به او بازگردند و باقی نماند، مگر کسی که خداي متعال عهد و پیمان ولایت ما را از او گرفته و ایمان را در دلش نگاشته و با روحی از جانب خود مؤید کرده باشد. اي احمد بن اسحاق! این امري از امر الهی و رازي از رازهاي خداوند و غیبی از غیب پروردگار است. آنچه به تو دادم، بگیر و پنهان کن و از سپاسگزاران باش، تا فردا با ما در علّیّین باشی.» [3]
احمد بن اسحاق در یکی از سفرها چون به شهر حلوان رسید، بیمار شد و آنجا وفات یافت. همراهانش او را در کفنی که حضرت امام حسن عسکري (علیه السلام) یا حسین بن روح بنا به اختلاف روایات برایش فرستاده بودند، کفن کرده و همانجا به خاك سپردند.

پی نوشت:
1. ر.ك: احمد بن علی نجاشی، رجال النجاشی، ص 91 ، رقم 225 ؛ شیخ طوسی، رجال الطوسی، ص 373 ، رقم 5526
2. ر.ك: شیخ صدوق، کمالالدین و تمام النعمۀ، ج 2، باب 43 ، ش 16
3. إِي وَ رَبِّی حَتَّی یَرْجِعَ عَنْ هَذَا الْأَمْرِ أَکْثَرُ الْقَائِلِینَ بِهِ فَلَا یَبْقَی إِلَّا مَنْ أَخَذَ اللَّهُ عَهْدَهُ بِوَلَایَتِنَا وَ کَتَبَ فِی قَلْبِهِ الْإِیمَانَ وَ أَیَّدَهُ بِرُوحٍ مِنْهُ. یَا أَحْمَدَ بْنَ إِسْحَاقَ هَذَا أَمْرٌ مِنْ أَمْرِ اللَّهِ وَ سِرٌّ مِنْ سِرِّ اللَّهِ وَ غَیْبٌ مِنْ غَیْبِ اللَّهِ فَخُذْ ما آتَیْتُکَ وَ اکْتُمْهُ وَ کُنْ مِنَ الشَّاکِرِینَ تَکُنْ غَداً فِی عِلِّیِّین»، شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمۀ، ج 2، ص 384 ، باب 38 ،ح 1


منبع: فرهنگ نامه مهدویت، خدامراد سلیمیان