مادر امام حسن عسکری علیه السلام به نام «حُدَیث»، یا «سلیل» نامیده می شد، و به او «جَدَّه» [به مناسبت اینکه جده امام عصر ارواحنا له الفداء است] می گفتند، او از بانوان شایسته و با معرفت بود، و در ارجمندی مقام او، همین بس که او بعد از شهادت امام حسن عسکری علیه السلام، پناه و مرجع شیعیان بود.

شیخ صدوق (ره) از احمد بن ابراهیم نقل می کند که گفت: من نزد حکیمه دختر امام جواد علیه السلام، خواهر امام هادی علیه السلام در سال 262 هـ رفتم، و از پشت پرده با او سخن گفتم، پرسیدم: «دینت چیست؟»، او امامان را یک یک، نام برد و در پایان، نام حضرت حجه بن الحسن علیه السلام را به زبان آورد، گفتم: این فرزند، یعنی حضرت حجت علیه السلام در کجاست؟

گفت: پنهان است.

گفتم: پس شیعیان به چه کسی پناه ببرند؟

گفت: «به جَدّه، مادر ابومحمد (امام حسن عسکری علیه السلام) پناه ببرند.»

گفتم: «آیا از کسی پیروی کنم که وصی او، زنی می باشد؟

حکیمه در پاسخ فرمود: «به امام حسین علیه السلام اقتدا کن که آن حضرت بر حسب ظاهر، به خواهرش زینب دختر علی علیه السلام، وصیت کرد، و هر علمی که از جانب حضرت امام سجاد علیه السلام می رسید برای مخفی داشتن امام سجاد علیه السلام به حضرت زینب علیها السلام نسبت داده می شد.»