سفیر چهارم ، شیخ جلیل ابوالحسن علی بن محمّد سَمَری است . تاریخ ولادت او مشخّص نیست
ولی برای اولین بار به عنوان یکی از اصحاب امام عسکری (ع) شناخته شده است ، که در بغداد با اشاره حسین بن روح از طرف امام زمان (ع) متصدّی امر سفارت شد .
در مورد سفارت او خبر معیّنی نرسیده ، و تنها این مطلب را می توان با تسالم و اتفاقی که در بین شیعیان درباره سفارت او بوده کشف نمود ، و این موضوع را می توان در نتیجه ، کاشف از ابلاغی دانست که از طرف امام زمان (ع) به حسین بن روح شده است. او وظایف خود را در امر سفارت از هنگام وفات حسین بن روح به مدّت سه سال ادامه داد. وی گرچه همانند دیگران مورد وثوق و اطمینان بود، ولی همانند آن سه سفیر فعّالیّت گسترده ای نداشته است. واین امر بعید به نظر نمی رسد؛ زیرا در آن سالها مملکت اسلامی پر از ظلم وجور و خونریزی ها و درگیری ها بوده است. اموری که با برنامه های فرهنگی و اجتماعی منافات داشت . و این خود به تنهایی می تواند تأثیر گذار در انقطاع سفارت بعد از وفات او و عزم امام (ع) بر انقطاع و شروع غیبت کبرا نیز باشد. ولذا چند روز قبل از وفاتش توقیعی را از امام (ع) دریافت می کند که حضرت در آن ، خبر از انتهای غیبت صغرا و عهد سفارت با مرگ او می دهد و او را از وصیّت کردن به سفارت برای بعد از خودش منع می نماید .
راوی می گوید: بعد از شش روز از صدور این توقیع به خدمت علی بن محمّد رسیدیم در حالی که در حال احتضار بود . به او عرض شد: وصیّ تو کیست؟ فرمود: « برای خدا امری است که او رساننده آن است » .این را گفت و از دار دنیا رحلت نمود.