بدون تردید، نقش زنان در تاریخ اسلام، نقش بسیار مهم و تعیین کننده ای بوده و هست. در صدر اسلام، زنانی چون نسیبه را مشاهده می کنیم که در جنگ احد از رسول خدا (ص) دفاع می کرد و در این راه زخمی گردید. در جنگ بدر نیز، بدن امام علی (ع) پر از زخم شده بود، به طوری که بدن آن حضرت از شصت جا جراحت سخت برداشت. پیامبر اکرم (ص) دو زن را به نام سلمه و ام عطیه مأمور مداوای حضرت علی نمود، و آنها طبق مأموریت به زخم بندی مشغول شدند. علاوه بر مطالب بالا، نقش حضرت زهرای اطهر (س) در دفاع از حریم ولایت و رسوایی غاصبان خلافت، امری است روشن و معلوم که در جای خود بحث شده است. زنان در انقلاب جهانی حضرت مهدی نیز دارای نقش مهمی هستند. چنانکه امام صادق (ع) به مفضل بن عمر می فرماید: «با حضرت قائم (ع) سیزده زن همراه است. عرض کرد: آنها چه کار می کنند؟ حضرت فرمود: مجروحین را مداوا و بیماران را پرستاری می کنند، همانطور که در زمان پیامبر (ص) چنین بود1. و نیز امام باقر (ع) فرموده است: «سوگند به خدا، سیصد و اندی مرد م یآیند که در میانشان 50 نفر زن هستند، در مکه اجتماع می کنند بی آنکه قبلاً وعده داده باشند، آمدنشان مانند ابرهای پاییزی است2. 1-اثبات الهدا، شیخ حر عاملی، ج 7، ص 150 2-بحارالانوار، علامه مجلسی، ج52، ص 223