كسانى هستند كه به ظاهر، خود را به قداست و تقوى آراسته مى كنند و از درون به بيمارى خود خواهى و خود پسندى دچارند و عوام الناس آن ها را مقدس مى پندارند .
طبق روايات بيشترين كار شكنى ها عليه حضرت از طرف كسانى است كه ادعاى موافقت با امام را دارند و خود را از منتظران حضرت مى دانند. اينان، امام را نه به خاطر پياده كردن اسلام اصيل، بلكه براى همراه كردن امام با آرزوهاى خود مى خواهند.اينان چون كارها را بر وفق مراد خود نمى بينند، با سلاح دين و مذهب به جنگ امام مى روند كه به فرموده امام صادق علیه السلام چه بسياركسانى كه ادعاى پيروى او را دارند، ولى پس از ظهور از او رو برمى گردانند[1] امام باقر علیه السلام مى فرمايد:.... حضرت مهدی ارواحنا له الفداء به سوى كوفه رهسپار مى شود. در آن جا شانزده هزار نفر از بتريه، مجهز به سلاح در برابر حضرت مى ايستند. آنان قاريان قرآن و دانشمندان دينى هستند كه پيشانى هایشان از عبادت بسيار، پينه بسته، چهره هاى آن ها بر اثر شب زنده دارى زرد شده و نفاق سراپایشان را پوشانده است. آنان يك صدا فرياد بر مى آورند، اى فرزند فاطمه سلام الله علیها از همان راه كه آمده اى برگرد، زيرا به تو نيازى نداريم. حضرت مهدى ارواحنا له الفداء در پشت شهر نجف، از ظهر روز دوشنبه تا شامگاه بر آنان شمشير مى كشد و همه را مى كشد.[2]