رسول خدا(ص) در اين باره مى‏فرمايد: «هنگامى كه عيسى بن مريم از آسمان به زمين آيد و دجّال را به قتل رساند ...، چوپان به گوسفندان خود مى‏گويد: براى چَرا به فلان مكان برويد و در اين ساعت بازگرديد! گله گوسفندى ميان دو كشتزار مى‏شوند؛ ولى هرگز به خوشه اى از آن تعدّى نمى‏كنند و شاخه‏اى از آن را با پاى خود نمى‏شكنند». [1]
رسول خدا(ص) مى‏فرمايد: «... زمين را از عدالت پر مى‏كند تا جايى كه مردم به فطرت خويش باز مى‏گردند. نه خونى به ناحق ريخته مى‏شود و نه خوابيده‏اى را بيدار مى‏كنند». [2]
ابن عباس درباره گسترش امنيّت در روزگار مهدى(عج) مى‏گويد: حتى در آن عصر، گرگ، گوسفند را نمى‏درد و شير، گاو را از بين نمى‏برد و مار به انسان آسيبى نمى‏رساند و موش، انبانى را نمى‏جود و به آن دستبرد نمى‏زند. [3]



اميرمؤمنان(ع) مى‏فرمايد: «هرگاه قائم ما قيام كند، آسمان باران‏هاى خود را مى‏بارد و درندگان با چارپايان از در آشتى وارد مى‏شوند و با انسان‏ها كارى ندارند تا جايى كه زنى از عراق به شام مى‏رود؛ بدون اين كه درنده‏اى او را نگران سازد و يا از درنده‏اى بترسد». [4]

نيز آن حضرت مى‏فرمايد: «لشكر مهدى(عج) ارتش «أعور دجّال» را نابود مى‏سازد زمين را از وجود آن پاك مى‏كند. از آن پس، مهدى فرمانروايى شرق و غرب زمين را به‏دست مى‏گيرد و از جابلقا تا جابرسا را مى‏گشايد و بر همه كشورها چيره مى‏شود و حكومت و فرمانروايى او تثبيت مى‏گردد». [5]



آن حضرت با مردم به عدالت رفتار مى‏كند تا جايى كه گوسفند در كنار گرگ به چريدن مشغول است و كودكان با عقرب بازى مى‏كنند؛ بدون اين كه آسيبى به آنان برسد. بدى‏ها از بين مى‏رود و نيكى‏ها بر جاى مى‏ماند.
در روايتى آمده است: «قيامت برپا نمى‏شود تا اين‏كه حضرت عيسى فرود آيد... و گرگ در گله‏اى از گوسفند، همانند سگ گله باشد و شير در گله شتر، گويى بچه شتر ياجفت آن است». [6]

حذيفه مى‏گويد: از پيامبر خدا(ص) شنيدم كه مى‏فرمود: «به هنگام ظهور حضرت قائم ...، پرندگان در لانه‏هاى خود تخم گذارى مى‏كنند و ماهيان در دريا». [7]



شايد منظور اين باشد كه آنها احساس امنيّت مى‏كنند و بدون دغدغه خاطر در لانه و محلّ زندگى خود تخم‏گذارى مى‏كنند.
ابو امامه باهلى مى‏گويد: روزى پيامبر خدا(ص) براى ما خطبه خواند و در پايان آن فرمود: «پيشواى مردم در آن روزگار مردى صالح است ... در آن عصر به گوسفند و گاو تعدّى نمى‏شود و كينه‏ها از سينه‏ها زدوده مى‏گردد. افسار را از دهان حيوانات برمى‏دارند (وحيوانات به حقوق ديگران تجاوز نمى‏كنند تا چه رسد به اين كه انسان‏ها به حقوق يك‏ديگر تجاوز كنند). كودك دستش را در دهان درنده مى‏گذارد، ولى حيوان آزارى به او نمى‏رساند. بچه‏حيوان در جلو شير و درنده انداخته مى‏شود و به او آسيبى نمى‏رسد و شير در ميان گله شتر، همانند سگ گله و گرگ در ميان گوسفندان، مانند سگ گله است». [8]

شايد اين روايت كنايه از امنيّت كامل و پيدايش جوّ اطمينان به يك ديگر باشد.
نيز آن حضرت مى‏فرمايد: «روزگارى كه عيسى بن مريم به زمين فرود آيد و دجّال را به قتل رساند، مارها و عقرب‏ها آشكارند و به كسى آزارى نمى‏رسانند». [9]


از اين احاديث اندازه امنيّت مالى و جانى در روزگار حضرت مهدى(عج) به خوبى روشن مى‏گردد؛ زيرا چوپانى كه گله خود را به بيابان مى‏فرستد، از دستبرد انسان‏ها و تعدّى درندگان به آنها آسوده خاطر است. انسانى كه به سفر مى‏رود يا در بين جانوران موذى زندگى مى‏كند، از آزار و اذيّت آنها در امان است؛ به گونه‏اى كه گويا قانون احترام به حقوق ديگران حتى براى حيوانات درنده و حشرات نيز پذيرفته شده است و همه در برابر آن خاضع و تسليم هستند. شايد مقدارى از امنيّت بدين سبب باشد كه در روزگار آن حضرت نعمت‏هاى الهى فراوان است و چون همه جانداران نيز از آن نعمت‏ها بهره‏مندند و احساس امنيّت مى‏كنند، به كسى آسيب نمى‏رسانند.


امنيّت عمومى در عصر امام زمان(عج) چنان فراگير مى‏شود كه حتى اگر كسى به خواب رود، اطمينان دارد كه او را بيدار نمى‏كنند و مزاحم خواب او نمى‏گردند.
رسول خدا(ص) در اين باره مى‏فرمايد: «امّت مهدى به آن حضرت پناه مى‏برند؛ چنان‏كه زنبورهاى عسل به ملكه خود پناه مى‏آورند. آن حضرت زمين را پر از عدل و داد مى‏كند؛ چنان‏كه (پيش از آن) پر از ستم و جور شده بود؛ به حدّى كه مردم به فطرت نخستين خود بازمى گردند. شخص خوابيده را از خوابش بيدار نمى‏كنند و خون كسى ريخته نمى‏شود». [10]